Det tok meg tre songar å gå heim

Når eg er heime på rommet høyrer eg musikken min på CD-spelar: eg likar konseptet med album, og når eg har trykt på play veit eg nøyaktig kva eg kan forvente den neste timen. Dessverre sluker Discmanen batteri og er for stor til å ha i bukselomma på tur. 

Kva Spotify angår har eg verken premium-abonnement eller nok mobildata til å lytte offline. Ein skulle tru at det var enkelt å lytte til digitaliserte versjonar av CD-samlinga si på telefonen, men så har det seg slik at Apple har strengare importlover enn USA og Australia til saman. Dessuten er iTunes masete og tar opp plass på dataen som eg ikkje har.

Då eg fekk ny telefon for eit par månadar sida gjekk det derfor lang tid før eg lasta ned iTunes igjen. Eg hadde nettopp flytta til Oslo, så eg trur eg underbevisst hadde nok med å lytte til lyden av trikkespor, fremmede sine telefonsamtalar og pop-hits frå butikkane.

Etter å ha bodd her i fire månader har eg begynt å blitt å bli vant til bylyden. Det er i grunnen heilt greit å skru på ein anna lyd, gjerne ein melodramatiske emo-tekst forkledd som popmusikk.

Mens eg ventar på trikken tar eg på hodetelefonane og lar shuffle-funksjonen presentere meg songane eg lasta ned frå nettet, rippa frå CDar eller – i to heilt eineståande tilfelle – kjøpte i iTunes-butikken. Det tek meg tre songar å komme heim.

Mens eg går på vogna dundrar Cherub Rock av The Smashing Pumpkins så høgt i øyrene mine at eg utvilsomt spanderer litt av opplevinga på mine medpassasjerer. Sjølv befinner eg meg på subwayen i New York, ein gong på 70-talet. Fornufta i meg seier eg bør skru volumet ned eit par hakk, men akkurat denne songen krever høg lyd. Det er nesten så eg kjenner håret farge seg sjølv svart og naglene gro fram frå den svarte skinnjakka eg ikkje har på meg.

Ved neste stopp går eg av igjen, ut i den kalde friske vinterlufta. Spent ventar eg på å høyre åpninga på neste låt. Eg kan umiddelbart teksten, men må google for å finne tittelen på Twenty One Pilots sin Holding on to You. Det er litt over eit år sida eg høyrde låta live i Oslo Spektrum.

Eg husker det var spennande å reise med nattbussen til Oslo, sjølv om det er ein nesten ti timar lang tur i ubehagelige seter. Når vi sat på T-bana i på veg til konserten blinka sola inn gjennom ruta. T-bana hadde gule handtak og tomme gråmønstra seter. Forsåvidt er seta fortsatt grå, men det er sjeldan eg reiser langt nok vekk frå sentrum til å være aleine i vogna.

Eg tar lange steg på fortauet, hjartet pumpar i takt med rytmen.

“I wanna be grateful for the experiences –” begynner Jack Antonoff i You’re still a mystery. Han repeterer linja, stopper opp. Repeterer igjen, som eit ekko i vintermørket.

Ein av dei få gongane eg har blitt skikkeleg starstruck/trudd eg fekk hjerteinfarkt, var då Antonoff gjekk forbi meg på Heathrow flyplass eit par år sida. Eg hadde berre ein venn å skryte til som visste kven har var, no produserer han megahits for Lorde, Taylor Swift og og St Vincent.

Songen går mot slutten mens eg nærmar meg ytterdøra. Lyden falmer sakte mens eg går opp trappa. Idet eg drar døra inn til dørkarmen er det heilt stille.

*bærbar CD-spelar brukt på 1990-2000 tallet. Sensitiv til bevegelse og har lav maksimumlyd. Å høyre lydbok på veg opp grusveien til hytta anbefalas ikkje.